Cash is King
Door: Federico
Blijf op de hoogte en volg Freek
31 December 2010 | Venezuela, Mérida
Ten eerste de beste wensen allemaal voor het nieuwe jaar, dat alle verwachtingen maar mogen uitkomen!
Ik ben inmiddels weer wat daagjes in Venezuela aan het reizen. Voordat ik vanuit Quito hier naartoe vloog me wat gaan inlezen en de berichten op het internet waren vrij donker van gehalte. Iemand omschreef zijn leven op het eiland Margarita treffend door te melden dat hij elke dag met een riot onder zijn bed sliep. Iemand anders omschreef Caracas als een stad uit een GTA aflevering waar je van moet houden. Na drie dagen kan melden dat het allemaal wel meevalt. Ben nog niet beroofd hoewel ik de brandhaarden heb opgezocht. Bijvoorbeeld de metro genomen, die soms overvol geraakt. Afgeraden door de gids dit niet doen maar zonder blingbling en merkkleding geen enkel probleem. Wel op me flikker gekregen van de metroticketmevrouw omdat ik met een inmiddels volle nieuw gekochte koffer a raison van twintig kilo ( 10 kg platen, 5 kg drank); vijf secondes onbewaakt liet. Mijn idee dat je je met 20 kg niet snel kunt verplaatsen, hield ik maar wijselijk voor me.
Geld heet hier Bolivar en is via banken te verkrijgen voor een koers van 1 euro vs 5 Bol, $1 is 4. Maar op de straat krijg je het dubbele. Wel een kwestie van onderhandelen. Op vliegveld mijn eerste cash dollars verzilverd voor 1 tegen 8 en op naar Valencia. Zo´n vier uur bussen van Caracas. Rond een uur of negen aangekomen maar het hotel blijkt onvindbaar. Eerst maar even een pizza naar binnen werken. De portier vertelt me dat om de hoek twee goeie hotels zitten. Na de pizza met analoge kaas voor driekwart naar binnen te hebben gewerkt, ga ik op pad met mijn koffer en rugzak. Ik moet zeggen zo de eerste avond in een pitchdark achterafstraatje voel ik me een beetje een sitting duck. Ookwel een makkelijk slachtoffer van nachtelijke boefjes. Het hotel blijkt een fouthotel waar je per uur kunt huren en een hele nacht gaat me 15 euro kosten. Aangezien ik in mijn eindfase van mijn reis ben aanbeland, is dit net niet wat ik zoek. Verder banjerend door deze foute buurt van Valencia, vraag ik vier homies die buiten op straat zitten te gokken of ze nog iets economisch weten. Om de hoek amigo! De bel wordt beantwoord door een ontblote man van een jaar of zestig met een puntbuik. De prijs is 9 euro tot elf des ochtends. Klinkt redelijk met het zweet biggelend over mijn rug en ik kwak mijn spullen op het uitgewoonde matras.
Eerst maar eens wat water om die ranzige pizza weg te spoelen. Aan de overkant wordt ik op mijn wenken bediend en ik keer terug naar dezelfde deuropening waar zich inmiddels wat mensen hebben verzameld. Er wordt me gevraagd waar ik vandaan kom en al gauw wordt mijn land in perspectief geplaatst. Ik vind het dan vaak leuk om ze te laten raden. Russisch ( zal wel door mijn Fusionbandje komen ) Spanje
(dankje) en US ( no thanks ) zijn de meest gehoorde. De nachtportier wrijft nogeens liefkozend over zijn goedaardige tumor, ter grootte van een grapefruit en ik besluit de eerste nacht in Venezuela horizontaal te gaan voort zetten.
Valencia blijkt een hub te zijn voor alle goederen geproduceerd in de omgeving. Veel straatverkoop en goeie verbindingen met het achterland. Lekker door de straten winkelend, probeer ik mijn landelijkse postzegelverzamelings speurtocht voort te zetten. Correos blijkt vaak een uitstervend kantoorgebeuren net zoals in NL. Maar uiteindelijk vind ik ze toch altijd wel weer ergens in de stad met prachtige zegels waar Jantje Beton nog een puntje aan kan zuigen.
De medewerkers van het postkantoor in Valencia moeten gniffelen om mijn vraag om zegels en vertellen me morgen terug te komen want dan is de mevrouw voor de filatelisten er. Geen tijd voor, wel nog een shop gevonden waar ze de DVD van Los Amigos Invisibles hebben. DE Funk groep uit Venezuela. Die middag wil ik nog wat meer cashgeld wisselen want ik voel al nattigheid opkomen als ik ergens in de bush ben en niemand weet van wisselen. Mijn nachtportier adviseert de Chinos te vragen. Door schade en schande wijs geworden zeggen die zonder me aan tekijken: No cambio! Winkel verderop zelfde verhaal. Met een U bocht keer ik terug naar mijn love hotel en kom ik langs een binnenplein waar alleen ruige mannen spellen spelen en in de schaduw hangen of aan hun dikke amerikaanse auto sleutelen. Dit ziet er redelijk GTA San Andreas uit en ik voel een soort van thrill seeking adventure in me opkomen maar ook de mogelijkheid om te wisselen. Ik vraag de eerste de beste binken of ze iemand weten die geld wil wisselen. Ricardo wordt geroepen en komt met veel tegenzin mijn kant opgeslenterd. Een prachtige karaktertrek van Latijnsamerikanen is dat ze met een combinatie van bovenlip en optrekkende neus zonder woorden kunnen laten zien: Wat moet je !
Ken dit snoevende trekje en beantwoord het met: wisselen! Zijn linkerhand komt erook bij zitten en nadat ik vertel 100 euri en 100 dollar wil wisselen is de druk snel van de ketel. De koers blijkt reasonable en zeg dat ik met een uur zal werderkeren met het geld. Een uur later blijken mijn gladgesteken euro´s iets nieuws voor mijn wisselaar te zijn. Hij wil na lang piekeren alleen mijn dollars wisselen. Neuh, all or nothing. Todos o no cambio! Zijn rechterhand wordt erbij geroepen om de euro en dollars nogeens op echtheid te controleren. Son real, papi! Weer de twijfel. Ik maak aanstalte om op te stappen maar met wat bijleg van zijn rechterhand, kan Ricardo afkomme. Ik vraag hem mij een biertje te kopen op de goede afloop en de gunstige prijs voor hem, maar hij stuurt me met de boodschap maar snel naar huis te gaan voor ik beroofd wordt de straat op.
Next stop Barinas, een hete hub in de beroemde LLanos van Venezuela. Hier is Hugo in de buurt ook opgegroeid en zijn de echte bikkels van VZ te vinden. Ik heb in mijn gids een adresje gevonden om het beroemde vlees van deze streek te proeven. El Estribo blijkt een gezellige restaurant met obers en snorren. Het vlees kost per kilo. Ik neem de kwart kostend 5 euri, die wordt geserveerd op een houte plank met wat salade en de altijd terugkerende yuca (megapotente aardappel). Madredios wat lekker, de maaltijd komt met stip in mijn top 5 van maaltijden overdegrens. Het vlees heeft een heerlijke structuur en is sappig en vol van smaak. Potver3 het is maar goed dat dit niet in NL verkrijgbaar is, want anders zou ik mijn dieet wel eens kunnen aangepassen. Ben trouwens niet op dieet, maar meer in de trant van weet-wat-je-eet-dieet.
Op een straathoek verderop wordt achter tralies bier verkocht en met de aanbieding van 4 flessies voor een euro ga ik akkoord maar moet wel elke keer terugkomen om bij te vullen. De flessies blijven achter de tralies en met een plastic beker in de hand verken ik, middels een klaverbladbeweging de buurt. Het wordt weereens tijd voor een scheerbeurt. Ben zelf van het natte maar in Colombia en Nicaragua hebben ze me flink te grazen genomen met de afblusshave toe dus ik ga voor de maquina ( tondeuse ). Zeg nog net op tijd dat ik mijn snor wil laten staan.
Ik ben inmiddels weer wat daagjes in Venezuela aan het reizen. Voordat ik vanuit Quito hier naartoe vloog me wat gaan inlezen en de berichten op het internet waren vrij donker van gehalte. Iemand omschreef zijn leven op het eiland Margarita treffend door te melden dat hij elke dag met een riot onder zijn bed sliep. Iemand anders omschreef Caracas als een stad uit een GTA aflevering waar je van moet houden. Na drie dagen kan melden dat het allemaal wel meevalt. Ben nog niet beroofd hoewel ik de brandhaarden heb opgezocht. Bijvoorbeeld de metro genomen, die soms overvol geraakt. Afgeraden door de gids dit niet doen maar zonder blingbling en merkkleding geen enkel probleem. Wel op me flikker gekregen van de metroticketmevrouw omdat ik met een inmiddels volle nieuw gekochte koffer a raison van twintig kilo ( 10 kg platen, 5 kg drank); vijf secondes onbewaakt liet. Mijn idee dat je je met 20 kg niet snel kunt verplaatsen, hield ik maar wijselijk voor me.
Geld heet hier Bolivar en is via banken te verkrijgen voor een koers van 1 euro vs 5 Bol, $1 is 4. Maar op de straat krijg je het dubbele. Wel een kwestie van onderhandelen. Op vliegveld mijn eerste cash dollars verzilverd voor 1 tegen 8 en op naar Valencia. Zo´n vier uur bussen van Caracas. Rond een uur of negen aangekomen maar het hotel blijkt onvindbaar. Eerst maar even een pizza naar binnen werken. De portier vertelt me dat om de hoek twee goeie hotels zitten. Na de pizza met analoge kaas voor driekwart naar binnen te hebben gewerkt, ga ik op pad met mijn koffer en rugzak. Ik moet zeggen zo de eerste avond in een pitchdark achterafstraatje voel ik me een beetje een sitting duck. Ookwel een makkelijk slachtoffer van nachtelijke boefjes. Het hotel blijkt een fouthotel waar je per uur kunt huren en een hele nacht gaat me 15 euro kosten. Aangezien ik in mijn eindfase van mijn reis ben aanbeland, is dit net niet wat ik zoek. Verder banjerend door deze foute buurt van Valencia, vraag ik vier homies die buiten op straat zitten te gokken of ze nog iets economisch weten. Om de hoek amigo! De bel wordt beantwoord door een ontblote man van een jaar of zestig met een puntbuik. De prijs is 9 euro tot elf des ochtends. Klinkt redelijk met het zweet biggelend over mijn rug en ik kwak mijn spullen op het uitgewoonde matras.
Eerst maar eens wat water om die ranzige pizza weg te spoelen. Aan de overkant wordt ik op mijn wenken bediend en ik keer terug naar dezelfde deuropening waar zich inmiddels wat mensen hebben verzameld. Er wordt me gevraagd waar ik vandaan kom en al gauw wordt mijn land in perspectief geplaatst. Ik vind het dan vaak leuk om ze te laten raden. Russisch ( zal wel door mijn Fusionbandje komen ) Spanje
(dankje) en US ( no thanks ) zijn de meest gehoorde. De nachtportier wrijft nogeens liefkozend over zijn goedaardige tumor, ter grootte van een grapefruit en ik besluit de eerste nacht in Venezuela horizontaal te gaan voort zetten.
Valencia blijkt een hub te zijn voor alle goederen geproduceerd in de omgeving. Veel straatverkoop en goeie verbindingen met het achterland. Lekker door de straten winkelend, probeer ik mijn landelijkse postzegelverzamelings speurtocht voort te zetten. Correos blijkt vaak een uitstervend kantoorgebeuren net zoals in NL. Maar uiteindelijk vind ik ze toch altijd wel weer ergens in de stad met prachtige zegels waar Jantje Beton nog een puntje aan kan zuigen.
De medewerkers van het postkantoor in Valencia moeten gniffelen om mijn vraag om zegels en vertellen me morgen terug te komen want dan is de mevrouw voor de filatelisten er. Geen tijd voor, wel nog een shop gevonden waar ze de DVD van Los Amigos Invisibles hebben. DE Funk groep uit Venezuela. Die middag wil ik nog wat meer cashgeld wisselen want ik voel al nattigheid opkomen als ik ergens in de bush ben en niemand weet van wisselen. Mijn nachtportier adviseert de Chinos te vragen. Door schade en schande wijs geworden zeggen die zonder me aan tekijken: No cambio! Winkel verderop zelfde verhaal. Met een U bocht keer ik terug naar mijn love hotel en kom ik langs een binnenplein waar alleen ruige mannen spellen spelen en in de schaduw hangen of aan hun dikke amerikaanse auto sleutelen. Dit ziet er redelijk GTA San Andreas uit en ik voel een soort van thrill seeking adventure in me opkomen maar ook de mogelijkheid om te wisselen. Ik vraag de eerste de beste binken of ze iemand weten die geld wil wisselen. Ricardo wordt geroepen en komt met veel tegenzin mijn kant opgeslenterd. Een prachtige karaktertrek van Latijnsamerikanen is dat ze met een combinatie van bovenlip en optrekkende neus zonder woorden kunnen laten zien: Wat moet je !
Ken dit snoevende trekje en beantwoord het met: wisselen! Zijn linkerhand komt erook bij zitten en nadat ik vertel 100 euri en 100 dollar wil wisselen is de druk snel van de ketel. De koers blijkt reasonable en zeg dat ik met een uur zal werderkeren met het geld. Een uur later blijken mijn gladgesteken euro´s iets nieuws voor mijn wisselaar te zijn. Hij wil na lang piekeren alleen mijn dollars wisselen. Neuh, all or nothing. Todos o no cambio! Zijn rechterhand wordt erbij geroepen om de euro en dollars nogeens op echtheid te controleren. Son real, papi! Weer de twijfel. Ik maak aanstalte om op te stappen maar met wat bijleg van zijn rechterhand, kan Ricardo afkomme. Ik vraag hem mij een biertje te kopen op de goede afloop en de gunstige prijs voor hem, maar hij stuurt me met de boodschap maar snel naar huis te gaan voor ik beroofd wordt de straat op.
Next stop Barinas, een hete hub in de beroemde LLanos van Venezuela. Hier is Hugo in de buurt ook opgegroeid en zijn de echte bikkels van VZ te vinden. Ik heb in mijn gids een adresje gevonden om het beroemde vlees van deze streek te proeven. El Estribo blijkt een gezellige restaurant met obers en snorren. Het vlees kost per kilo. Ik neem de kwart kostend 5 euri, die wordt geserveerd op een houte plank met wat salade en de altijd terugkerende yuca (megapotente aardappel). Madredios wat lekker, de maaltijd komt met stip in mijn top 5 van maaltijden overdegrens. Het vlees heeft een heerlijke structuur en is sappig en vol van smaak. Potver3 het is maar goed dat dit niet in NL verkrijgbaar is, want anders zou ik mijn dieet wel eens kunnen aangepassen. Ben trouwens niet op dieet, maar meer in de trant van weet-wat-je-eet-dieet.
Op een straathoek verderop wordt achter tralies bier verkocht en met de aanbieding van 4 flessies voor een euro ga ik akkoord maar moet wel elke keer terugkomen om bij te vullen. De flessies blijven achter de tralies en met een plastic beker in de hand verken ik, middels een klaverbladbeweging de buurt. Het wordt weereens tijd voor een scheerbeurt. Ben zelf van het natte maar in Colombia en Nicaragua hebben ze me flink te grazen genomen met de afblusshave toe dus ik ga voor de maquina ( tondeuse ). Zeg nog net op tijd dat ik mijn snor wil laten staan.
-
01 Januari 2011 - 00:12
Carry :
Nog de beste wensen van mij en mijn eega, ga nog even een champy pakken en een bolletje, groet uit een spetterend NL. -
01 Januari 2011 - 11:53
Wim En Mieke:
Ha Freek,
Is dat wel verstanding en wel 2011 om een snor te laten staan? Of is het alleen maar voor Z.A, machomustache.
Of wij nog wel blij zijn om alweer een jaartje ouder te zijn , is maar de vraag. Toch willen we jou als Fortyer een zeer fraai en warm jaar toewensen. Hasta la diez.
Wim. -
01 Januari 2011 - 15:17
Martin Paso A Paso:
Feliz Navidad y feliz Año Nuevo
enne dat je nog vele fraaie,grappige stukjes mag beleven en vertellen!
en idd 'n snor FreeK! behave! ;-) -
01 Januari 2011 - 15:56
Chris:
Die snor past wel bij je GTA omgeving vermoed ik zo ;-)
'n Frisse start van het nieuwe jaar met een nieuw en (on)fris imago! Happy New Year My Friend. Dat dit jaar net zo avontuurlijk moge gaan zijn!
Big Hug & zie je snel weer!!! -
02 Januari 2011 - 13:49
Oliesole:
Uiteraard ook de allerbeste wensen van Monica, Noasita en Enrique.
Lekker zeg ... 10 K vinyl, yummy!
Oh en die beeftek leest ook lekker weg. Nog wat sensatie voor je terug komt, hahaha, that's my buddy!
Wat een mooie tories, man. Ben ook benieuwd naar de plaatjes & plaatjes.
We hebben hier lekker intiem gefeest met wat vrienden pakweg 3,5 uur staan draaien.
Het ga je goed, Frederico!
-
02 Januari 2011 - 20:37
Luus:
Hi Freek,
Amigo, al het beste voor 2011, en dat al je wensen mogen uitkomen dit jaar!
Veel reisplezier en avontuur toegewenst!
Maar dat zit wel snor als ik het allemaal zo lees ;-)
x luuz -
04 Januari 2011 - 06:55
Mireille Carpintera:
lekker als je nog wilt nagenietn van je comida, net als bij de sjinees.
time flies
xx Mi -
04 Januari 2011 - 12:41
Roenes:
Freekus, die snor die zit wel snor... Ze kunnen nog wel een goede veldwachter in de jordaan gebruiken. -
04 Januari 2011 - 13:44
Valter :
Welkom terug Federico :o) -
05 Januari 2011 - 06:47
Roger Van Gils:
Hai Freek,
Nog de beste wensen voor 2011, even bijpraten als je weer terug bent? wat is je mobiele nummer, heb alleen oude. Tot gauw Roger -
05 Januari 2011 - 14:20
Hil:
Hee Freek, gelukkig nieuwjaar. Dat heb je maar weer overleefd. Heerlijk al die verhalen. Krijg bijna zelf zin in vlees. Je bent er al weer snel, dus, tot snel! -
06 Januari 2011 - 14:14
Heraldoooo!!!:
Freek, ik zag dat je zondag terug komt. Ik zou heel graag naar Schip-hiep-hol komen om je binnen te loodsen, maar ik heb die zondag en maandag echt geen tijd. Ik wil je wel graag weer zien, en je Spaanse accent horen voordat het weer terug is naar plat Amsterdams.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
