A Snort of Home Coming 1

In San Cristobal neem ik vrij snel de beslissing om niet gelijk de grens over te steken maar nog wat meer van het groene karakter van deze grensstreek te genieten. Daarbij kwam dat Palenque ( een magische Mayasite in de jungle ) op een halve dag rij afstand in de gids naar me lag te lonken. De nachtbus zou me daar met een nachtje doorhalen naar toebrengen en me tegelijk wat overnachtingsgeld uitsparen. Van slapen kwam die nacht niets. De weg naar Palenque was zo bochtig dat ik om de vijf seconden een knik met mijn hele lichaam moest maken om niet uit mijn stoel te rollen. Dus buschauffeur had er vrij goed de gang in en het leek wel of ik in een remake van Freddy Kruger Nightmare on Elmstreet 2 was aanbeland. Die ene waarbij zo´n studentenbus ophol slaat met een grimlachende Freddy achter het stuur. Mijn net gekochte ADO nekkussentje beperkte de wiplash schade nog enigszins en brak edoch uitgelaten stap ik om zes uur in de ochtend het dauwende Palenque tegemoet. Het enige hostel vind ik na een half uur en toen was het wachten op de manager die volgens Flaco ( magere hein ) om zeven uur stipt zou arriveren. Om kwart voor acht komt de wat doorgesnoven en corpulente manager mij verwelkomen. Spullen in de locker en rapido naar het park want in de ochtend zijn de dieren nog niet boven de boomgrens en kun je ze nog in hun normale doen waarnemen. Na binnenkomst gelijk naar de tempel waar van 1831 tot 1833 de illustere Count Waldeck op zestige jarige leeftijd zijn intrek had genomen. Van zijn uitzicht genietend neem ik Palenque in mij op. In 1952 is hier een geheime crypte gevonden van Koning Pakal. Vanachter het gaas kun je deze tombe bekijken maar wat mij het meeste boeit zijn de prachtige wandplaten met Maya inscripties in de Zonnetempel. http://www.youtube.com/watch?v=8ouaj6hrTao
Terug in Palenque stad koop ik een ticket om in twee dagen nog twee Maya sites ( Yaxchilan & Bonampak ) te bezoeken en in een echt Mayadorp in de Lacandon jungle te overnachten. De dag erop zal ik per speedboot de grens tussen Mexico en Guatamala slechten. Na wat stempels en wat smeergeld kom ik in de middag in mijn geliefde Flores aan. Hier is het altijd goed toeven. Een eiland omringt door een meer, waar het water altijd 29 graden is en vooral een ontspannen sfeer hangt. Ik neem mijn intrek bij Dona Goya die mij na drie keer nog steeds niet herkent maar dat kan ook komen doordat ze weer sterkere glazen in haar bril heeft moeten zetten. Ik zwem ter verkoeling naar een naarbij gelegen eilandje en wordt snel aangesproken door de enige bewoner die mij vanalles wil laten zien. Hij is een oude terreinwagen uit de jaren vijftig aan het restaureren en ook mag ik zijn Maya relikwieeen vasthouden. Op het eiland bevindt zich het radiostation van de provincie Peten. Ik mag een verzoekje doen en wordt aangekondigd als de Maquina Naranjo ( Oranje Machine ). Het NLs 11-tal heeft weer een onuitwisbare indruk achtergelaten hier in Latijnsamerika. Ze zijn hier dol op voetbal en na het beantwoorden van mijn land van herkomst; volgt automatisch de opmerkingen over het WK in Zuidafrika. Robben en Es naider doen ook hier hun voetbalbroekje bollen.

Na Flores door na Coban waar ik in een 2e-hands kledingzaak net zo´n Ha Waai-shirt vindt als waar mijn eks-collega Edje Kadetje altijd in rondliep. Die blauwe voor de kenners.
Daarna dwars door de bergen naar Xela ( Quetzaltenango ) Het blijkt er dusdanig koud te zijn dat ik snel weer mijn spullen pak en de bus naar Iztapa neem, waar ik op volle zee op tonijn wil vissen. Het kost een lieve duit dus kies ik ervoor om naar het strand van Monterico te gaan en daar wat aan mijn kleur te doen. Met een U bocht vertrek ik dezelfde dag in overvolle bussen naar El Salvador.

Het land wat mij op mijn vorige doorreis zo verraste met zijn mooie natuur. In Cara Sucia neem ik mijn intrek in een hotel vlakbij het natuurpark El Imposible. Tijdens de zonsondergang ga ik vlug nog even naar de supermarkt om boodschappen te doen. Mij wordt van de overkant van de weg door een man toegeroepen hoeveel pussies ik die avond wil gebruiken. Ik maak een wegwerpgebaar van; joh ik ben net binnen en vervolg mijn onverlichte weg. Onderweg wordt ik aangesproken door schimmige figuren op crossfietsen zoals je die kunt tegenkomen in het spel Gran Theft Auto en mij op dwingende toon om wat dollars vragen. Ik speel het spel dit keer niet mee. Bij terugkomst vraag ik de man wat hij nou precies vroeg en de vraag blijkt te zijn: hoeveel pupusa´s ik wil eten; een heerlijk broodje gevuld met kaas en vlees. Tijdens een gezellige conversatie biggelen er geregeld tranen over onze wangen van de babelonische smaakverwarring.

De volgende dag de tocht door het park El Imposible valt een beetje tegen. Een zeventien jarige gids neemt mij en Uruguyaans stel in een straf tempo door de hevigglooiende jungle heen. We moeten hem geregeld vragen even een pauze in te lassen om op adem te komen en vocht aan te vullen, terwijl hij nog geen druppel zweet heeft hoeven lossen. El Salvador staat ook bekend om zijn surfstranden. Ben zelf geen surfer maar stranden met goeie golven kan ik wel waarderen. Playa Tunco en La Libertad zijn de spots dus pak ik via een ingewikkeld bussysteem eindelijk de goeie bus en kom ik in een snikheet La Libertad aan. Hangen op het strand is niet te doen dus kan ik nu mooi mijn geruilde boek Into the Maya World van Thomas E Wright uitlezen. Thomas deed in 1970 ongeveer dezelfde route door Mexico en Guatamala en het is erg leuk om terug te lezen hoe het er in die tijd uitzag en eraan toeging. In San Salvador wil ik de Ticabus nemen naar Nicaragua en heb de mazzel in Tunco gelijk al een lift te krijgen van twee Brazilianen die beiden bij Petrobas blijken te werken. Deze oliereus heeft onlangs zijn beurswaarde weten te verdubbelen, nadat ze hun vorig jaar ontdekte en nog te ontginnen olieveld naar de beurs hebben gebracht. http://www.youtube.com/watch?v=wqQvpu0_GOc
Een van de mannen gaat dit veld aanboren en legt me uit dat hiervoor de allernieuwste technieken nodig zijn omdat er nog nooit zo diep is geboord. Fractured drilling met overdruk situaties die ongekend zijn. Hij verwacht dat over een jaar of drie de kraan kan worden opengedraaid en dan zullen Shell (helpt) BP ( because we care ) en Esso en vooral Petrobas hun oilrush gestalte kunnen geven.

In Leon kom ik in een warm NL-se bad terecht. Twee jaar terug ontmoette ik hier een stel die hier tours verzorgden; Harrie en Masha. Zij zijn inmiddels doorgegroeid en hebben respectievelijk een hostel en een restaurant geopend vlakbij elkaar wat een handige kruisbestuiving opleverd. En ik val met mijn neus in de boter want er staat een pannekoekenavond op de agenda. Ik help mee het beslag te maken en geniet die avond van een pannekoek met rozijnen en appel. Met Toontje Lagers´ " ik heb nog zoveel te doen " geniet ik tot in de late uurtjes van menig Toña biertje en het supergezellige gezelschap.